ณ บึงแห่งหนึ่ง มีแม่กบขี้อิจฉาอยู่ตัวหนึ่ง จะมีนิสัยที่เห็นใครดีกว่าตนแล้วก็จะรู้สึกไม่ชอบใจ จะต้องหาทางข่มว่าตนนั้นเหนือกว่าอยู่เสมอ ลูกๆ ของกบก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของตนเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร แต่ด้วยนิสัยที่ยังเป็นเด็กอยู่ก็มักจะตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ
อยู่มาวันหนึ่ง ลูกๆ ของกบตัวนั้นได้แอบหนีไปนอนเล่นอยู่ที่บึงแห่งหนึ่งที่ไกลออกไป แล้วพวกมันก็ได้เห็นวัวตัวหนึ่งมากินน้ำอยู่ใกล้ๆ กับบึงที่พวกตนได้แอบมานอนเล่นอยู่นั้น พวกลูกกบรู้สึกตื่นเต้นมาก เพราะเกิดมาก็เพิ่งจะเคยได้เห็นสัตว์ที่ตัวใหญ่ขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของมัน พวกลูกกบด้วยความตื่นเต้นจึงรีบกลับไปหาแม่และรีบเล่าเรื่องราวที่พวกตนได้เห็นมานั้นให้ฟังอย่างตื่นเต้นด้วยสุดที่จะระงับได้
“แม่ๆ เมื่อตะกี้นี้นะ ที่บึงฝั่งโน้นน่ะ มีสัตว์อะไรก็ไม่รู้ ตัวใหญ่เบ้อเริ่มเลยหละ ตัวใหญ่มากกก ใหญ่จริงๆ ฮะ ฮะ ฮะ” แม่กบเมื่อมันเห็นลูกๆ ตื่นเต้นแบบสุดๆ อย่างนั้น ก็ให้เป็นรู้สึกอิจฉาขึ้นมาเป็นอย่างมาก จึงบอกกับลูกว่า
“นี่ๆ ลูก ไม่มีสัตว์ตัวไหนที่จะใหญ่ไปกว่าท้องที่เป่าจนพองของแม่ไปได้หรอกเชื่อสิลูกเอ๋ย” บอกลูกแล้วแม่กบก็เบ่งท้องของมันจนป่องกลมแล้วตะโกนถามลูกว่า
“ดูแม่นี่ ตัวแม่ใหญ่เท่ากับสัตว์ที่พวกเจ้าเห็นมาหรือยัง ?” ลูกกบทำมือเปรียบเทียบแล้วบอกกับแม่ว่า
“แม่เอาอะไรมาพูดจ๊ะ ตัวแม่ทั้งตัวยังเล็กกว่าเท้าของมันเลย” แม่กบจึงโกรธและด้วยแรงอิจฉามันยิ่งพยายามเบ่งท้องของมันให้ใหญ่ขึ้นไปอีก ใหญ่ขึ้นๆๆ แล้วถามพวกลูกๆ ขึ้นอีกว่า
“นี่ล่ะ เท่านี้ล่ะ ใหญ่เท่าหรือยัง ?” แต่พวกลูกๆ ก็ยังตอบว่า “ยังเลยแม่ ใหญ่กว่านี้อีก”
แม่กบเมื่อได้ยินลูกบอกว่ายังไม่ใหญ่เท่าที่เห็นพอ มันจึงรวบรวมพลังเข้าไปอีกเป็นครั้งสุดท้าย แล้งเบ่งท้องของมันอย่างสุดกำลังเกิดเลยทีเดียว เรียกว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่มันได้พองลมครั้งที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของมันก็ว่าได้
“โอบ โอบ นี่ล่ะเป็นไง ? ใหญ่กว่าแล้วใช่ไหม ?” ลูกกบก็ยังส่ายหัวตอบว่า “แม่จ๋า เปลืองแรงเปล่าๆ ยังไงๆ ก็เล็กกว่าจ๊ะ”
แม่กบหน้าเขียวและคิดไม่ยอมแพ้ แต่ท้องที่พองจนเต็มที่นั้นไม่สามารถที่จะขยายต่อไปได้อีกแล้ว จึงแตกดังโพล๊ะ ลูกกบก็ส่ายหัวและพูดตามประสาซื่อว่า
“แหวะ ท้องแม่นอกจากจะไม่ใหญ่แล้ว ยังแตกเป็นรูน่าเกลียดจัง พวกเราปล่อยให้แม่เบ่งของแกต่อไปอย่างนั้นเถอะ” แล้วลูกกบก็พากันชวนพี่ๆ น้องๆ ไปแหวกว่ายน้ำในบึงกันต่อไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
” ตนต้องรู้จักประมาณตน อย่าได้เอาเยี่ยงอย่างเป็นเช่นแม่กบที่เบ่งท้องจนแตกตายอย่างในนิทานเรื่องนี้นะคะ “
ที่มา : http://www.warraphat.ac.th