ที่แอฟริกากลางป่าใหญ่ สิงโตหิวโซตัวหนึ่งได้เดินหาเหยื่อของมันไปเรื่อยๆ ด้วยความหิวโหย แล้วขณะนั้นมันก็ได้พบกับกระต่ายป่าตัวหนึ่งเข้า
“ช่างน่ากินเหลือเกินเจ้ากระต่ายเอ๋ย” มันตั้งท่าแล้ววิ่งตามกวดกระต่ายป่าตัวนั้นจนทัน และเมื่อกระต่ายป่าจนมุม สิงโตหิวโซตัวนั้นก็จ้องจะจับกินกระต่ายตัวนั้นทันที
แต่ขณะเดียวกันนั้น ก็ได้มีกวางตัวหนึ่งวิ่งผ่านมา
“อ๊ะ! นั่นมันกวางนี่ เจ้ากวางตัวนั้นจะเป็นอาหารมื้อใหญ่ของฉันทีเดียว” สิงโตรำพึง
ดังนั้นมันจึงปล่อยให้กระต่ายหลุดรอดไป แล้วมันเองก็วิ่งกวดตามกวางไปทันที แต่กวางตัวนั้นวิ่งได้เร็วมาก เร็วเสียจนในไม่ช้ามันก็ลับหายไป
เมื่อสิงโตเห็นหมดหวังจะตามกวางได้ทัน มันก็ว่า “กลับไปกินกระต่ายยดีกว่า”
แต่เมื่อมันกลับมาที่ๆ ซึ่งเมื่อกี้ที่มันได้ต้อนกระต่ายจนจนมุมนั้น มันได้พบว่ากระต่ายได้หนีหายไปเสียแล้ว
“โธ่เอ๋ย ฉันน่าจะกินกระต่ายเสียก่อนตั้งแต่ตอนที่พบมันเมื่อแรกแล้ว” สิงโตคร่ำครวญ “นี่เป็นเพราะฉันโลภมากเกินไป ผลสุดท้ายก็เลยไม่ได้กินอะไรเลย”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“คนที่ฉลาดในบางครั้งก็ต้องรู้จักพอ ในสิ่งที่ตนมีอยู่แล้ว”
ที่มา : นิทานสอนใจ จาก Msoltion