วันหนึ่ง ได้มีอีกาหิวโซตัวหนึ่งบินมาเกาะอยู่ที่บนต้นไม้ใกล้ๆ กับคอกเลี้ยงแกะแห่งหนึ่งเข้าอย่างบังเอิญ
“อ๋า อ๋า อ้า วันนี้ข้ายังไม่ได้กินอะไรและไม่มีอะไรตกถึงท้องข้ามาตั้งแต่เช้าแล้วเนี่ย หิวจังเลย แถวนี้ไม่มีอะไรพอจะให้ใช้ยาไส้ได้เลยสักนิดเดียว เฮ้อ… หิว” มันพูดไปบ่นไปพลาง แล้าเอาปากไซร้ขนของมันไปพลางด้วยความขี้เกียจ แต่ตาของมันนั้นก็จ้องมองไปยังฝูงแกะที่กกำลังหากินและเล็มหญ้ากันอยู่ที่ทุ่งกว้างหน้าคอกเลี้ยงแกะนั้นฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ
แล้วเผอิญในขณะนั้นก็ได้มีอินทรีตัวหนึ่งบินผ่านมา เมื่อมันแลเห็นลูกแกะตัวหนึ่งเดินอยู่ก็บินโฉบลงมาด้วยความไวและเฉี่ยวเอาลูกแกะทั้งตัวติดกรงเล็บของมันขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเบื้องบน
อีกาเมื่อเห็นเช่นนั้น มันก็นึกอิจฉานกอินทรีตัวนั้นขึ้นมาเป็นอย่างมากเลยทีเดียว และที่สำคัญมันก็กำลังหิวอย่างหนักอยู่เสียด้วย
“แหม… ช่างหน้าอิจฉาเจ้านกอินทรีมันเสียเหลือเกิน ใจกล้าโฉบแกะขึ้นไปได้ทั้งตัวเลยนะเนี่ย มันคงจะอิ่มท้องและสบายไปทั้งวัน” มันคิดและมองตามรกอินทรีที่โฉบลูกและกำลังบินหนีจนน้ำลายยืดเลยทีเดียว
และเมื่อมันเริ่มคิด มันก็เลยคิดเข้าข้างตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ว่านกอินทรีตัวนั้นก็เป็นนกพวกพ้องเดียวกันเหมือนกับมัน มันต้องมีสิทธิ์ที่จะต้องทำได้ และเมื่อมันคิดได้ดังนั้นแล้วมันจึงบินตรงขึ้นไปสู่ท้องฟ้า บินสูงขึ้นไปจนสูงที่สุดเท่านที่มันจะทำได้ แล้วพุ่งถลาตรงแน่วลงมาที่กลางฝูงแกะด้วยความเร็วสูง
และขณะที่มันบินถลาลงมานั้น มันก็ใช้สายตาของมันเลือกหาแกะที่ตัวใหญ่ที่สุด หมายจะกินให้อิ่มและหวังเหนื่อยทีเดียวตามนิสัยโลภมากของมัน มันจึงเลือกแกะที่ใหญ่และอ้วนที่สุดในฝูงแล้วพุ่งตรงเข้าไปโฉบทันใด และเอากรงเล็บอันน้อยนิดของมันจิกลงที่ของแกะไว้อย่างมั่นคง จนเล็บของมันติดแน่นและพันอยู่กับขนของแกะ
มันพยายามที่จะบินและยกแกะขึ้นไปสู่เบื้องบนให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะแกะที่มันเลือกนั่นทั้งใหญ่และหนักมาก จะมีก็แต่เล็บของมันที่พันอยู่กับขนแกะนั้นแน่นขึ้นไปทุกทีๆ จนแกะไม่ออก
ไม่นานคนเลี้ยงแกะก็มาเห็นเข้าแล้ววิ่งมาจับมันไว้ได้ เขาตีมันด้วยไม้จนน่วมไปหมดทั้งตัว แล้วเขายังขริบขนปีกของมันจนเหี้ยน เรียกว่าบินไปไหนไม่ได้อีกเสียแล้ว แค่นั้นยังไม่พอ ตกเย็นเขาก็ยังเอาไปให้ลูกเขาเล่น ลูกมันเห็นมันก็ถามว่า
“พ่อจ๋านี่มันนกอะไรจ๊ะพ่อ” พ่อได้ตอบไปพลางนึกขำไปด้วยว่า “ถามมันดูสิลูก มันคงคิดจะตอบว่ามันเป็นนกอินทรีนะ แต่พ่อเองเห็นว่ามันเป็นอีกาชัดๆ เลยแหละ ฮ่าๆ”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“รู้จักประมาณตน อย่าอวดเก่งอวดฉลาด และอวดพลังของตัวเองจนเกินตัวให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะเอาได้”
ที่มา : นิทานอีสป จาก Msolution