หนูฝูงหนึ่งทำรังและอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งในบ้านหลังนั้นก็ได้เลี้ยงแมวตัวใหญ่ตัวหนึ่งเอาไว้เสียด้วย ในทุกๆ วันมันจะตั้งหน้าตั้งตาจับหนูที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นกินเป็นอาหารอยู่เสมอๆ เรียกว่าไหนจะปราบก็ต้องปราบให้เรียบเป็นหน้ากองยังไงอย่างงั้น
จนในที่สุดพวกหนูทั้งหลายตัองให้เป็นเดือดเนื้อร้อนใจ พวกมันจึงได้มารวมกลุ่มและมานั่งปรึกษาหารือกันว่า
“เห็นทีพวกเราต้องหยุดออกหากินเสียแล้ว เพราะไม่งั้นพวกเราจะต้องถูกเจ้าแมวตัวนั้นจับกินกันหมด จนไม่เหลือสักตัวอย่างแน่นอน ไหนพวกเราลองมาช่วยกันคิดทีซิว่า พวกเราจะทำอย่างไรกันดี” พวกหนูในบ้านเหล่านั้นทุกตัวก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับความคิดอันนี้ และต่างก็พยายามช่วยกันคิดเพื่อที่จะหาหนทางกันให้จงได้
ชั่วครู่ก็ได้มีหนูหนุ่มรู้มากตัวหนึ่งได้ออกความคิดเห็นขึ้นมาว่า “ข้าคิดออกแล้วล่ะว่าพวกเราจะทำอย่างไร ฟังนะ… ก็ให้ใครตัวใดตัวหนึ่งเอากระพรวนไปแขวนคอแมวเอาไว้ก็สิ้นเรื่อง เพราะเสียงของกระพรวนจะช่วยเตือนให้พวกเรารู้เวลาที่เจ้าแมวตัวนั้นจะมาอยู่ที่ใกล้ๆ แล้วพวกเราก็จะได้มีเวลาเตรียมตัวที่จะหนีและหลบอยู่แต่ในรูไม่ออกไปเดินเพ่นพล่านข้างนอก รอจนกว่าเจ้าแมวมันจะพ้นไปที่อื่นไกลๆ แล้ว พวกเราถึงค่อยออกมาข้างนอกไง ข้าว่าความคิดนี้ดีเป็นที่สุดเลยว่าไหม ? ว่าไหมล่ะ ?”
พวกหนูทุกตัวเมื่อได้ฟังดังนั้นก็ต่างเห็นด้วยและลงความคิดเห็นกันว่า “วิเศษ! นั่นเป็นวิธีการที่ฉลาดที่สุดที่พวกเราจะต้องทำให้ได้” ไม่มีหนูตัวไหนเลยที่จะไม่เห็นด้วยกับความคิดอันนี้ ต่างก็เห็นพร้องตัองกันว่าอย่างนั้น
”แต่ว่าใครเล่าจะเป็นผู้เอากระพรวนไปแขวนคอแมวล่ะ ?” หนูตัวที่อาวุโสที่สุดที่อยู่ในที่นั้นได้ตั้งคำถามขึ้น และมันก็ยังได้พูดออกตัวออกมาเสียด้วยอีกว่า “ข้ามันหละก็แก่เกินไป แล้วข้านั้นวิ่งเร็วนักก็ไม่ได้ ดังนั้นข้าก็ขอบอกก่อนว่าขอสละสิทธิ์ และที่สำคัญข้านั้นไม่กล้าพอหรอกที่จะรับอาสาเป็นคนทำ”
“งั้นก็ตกเป็นหน้าที่ของพวกเราน่ะซิ” หนูตัวอื่นๆ เปรยขึ้น “แต่พวกเรายังเล็กเกินไป” หนูตัวเล็กๆ บางตัวก็ออกตัวบ้าง
หนูอาวุโสจึงหันไปถามเจ้าหนูหนุ่มตัวที่ออกความคิดว่า “แล้วเจ้าเล่าว่าไง กล้าหรือปล่าวล่ะ ?”
เจ้าหนูหนุ่มตัวที่ออกความคิดเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ทำหน้าเศร้าแล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่กล้าเหมือนกัน ใครจะกล้าล่ะ น่ากลัวออก”
ลงท้ายก็ไม่มีหนูตัวไหนที่จะกล้าอาสาทำ ดังนั้นกระพรวนก็ไม่ได้ถูกนำไปแขวนที่คอแมว และแมวก็ยังคงไล่จับหนูกินได้อยู่เรื่อยไปอย่างเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“บางสิ่งบางอย่างพูดนั้นมันเหมือนง่าย แต่ทำนั้นมันยาก”
ที่มา : นิทานสอนใจ จาก Msoltion