กานั้นมีขนที่ดำสนิทและเป็นเงางาม แต่ทว่าพวกกากลับมิได้พึงพอใจในความเป็นตัวเอง
พวกกาเห็นว่าหงส์นั้นมีขนสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ ก็พากันนึกอิจฉา และอยากจะมีขนสีขาวเช่นนั้นบ้าง
“สงสัยว่าคงเป็นเพราะหงส์ชอบลงสระไปอาบน้ำอยู่เสมอ และยังพำนักพักอาศัยอยู่ใกล้สระน้ำด้วย” กาตัวหนึ่งคาดคะเน
กาอีกตัวหนึ่งจึงสนับสนุนว่า “นั่นน่ะสิ ถ้าพวกเราว่ายน้ำบ่อยๆ แล้วพักอยู่ใกล้สระน้ำ เราก็คงจะขาเหมือนหงส์นะ”
เมื่อเห็นดีเห็นงามด้วยกันเช่นนั้น พวกกาก็พากันละทิ้งเทวสถานอันเป็นที่พำนักพักอาศัยมาตั้งแต่เดิม แล้วพากันอพยพไปอยู่ที่ริมสระน้ำ
พวกกาชวนกันลงเล่นน้ำทุกวันและไซร้ขนเป็นประจำอย่างหงส์ แต่พวกมันก็มิได้มีขนที่ขาวขึ้นแต่อย่างใด
กายังคงมีขนสีดำสนิทเช่นเดิม แต่ทว่ามันไม่อาจมีความสุขดังเดิม เพราะสถานที่ใหม่นั้นมิได้มีอาหารการกินอุดมสมบูรณ์เหมือนที่เคยอยู่ ดังนั้นพวกกาจึงอดตายกันหมดในเวลาต่อมา
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“การหลงลืมธรรมชาติของตนนั้น แม้ว่าจะเปลี่ยนที่อยู่เปลี่ยนสังคม แต่ก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนธรรมชาติดั้งเดิมของตนได้”
ที่มา : นิทานอีสป จาก Msolution